Routing dynamiczny to mechanizm zarządzania ruchem w sieci, w którym aktualizacje tras odbywają się automatycznie na podstawie wymiany informacji między routerami. Urządzenia te wykorzystują dedykowane protokoły, aby przekazywać sobie dane o topologii, dostępnych ścieżkach i parametrach połączeń. Dzięki temu każdy węzeł w sieci może podejmować decyzje o przekazaniu pakietu w optymalny sposób.

Proces ten opiera się na ciągłym monitorowaniu stanu łączy oraz dynamicznej adaptacji tras do zmieniających się warunków. Routery regularnie wysyłają komunikaty kontrolne, które pozwalają:

• wykrywać nowe ścieżki w momencie rozbudowy sieci,


• usuwać z tablic tras informacje o niedostępnych połączeniach,


• dostosowywać wybór tras na podstawie metryk, np. opóźnienia czy przepustowości.

Takie podejście eliminuje konieczność ręcznej konfiguracji wszystkich parametrów i skraca czas reakcji na zdarzenia w sieci. Ponadto infrastruktura jest też bardziej odporna na awarie pojedynczych węzłów, ponieważ aktualizacje odbywają się w sposób zdecentralizowany.

Routing dynamiczny pozwala więc utrzymywać stabilny przepływ danych nawet w środowiskach o dużej zmienności topologii i wysokich wymaganiach dotyczących dostępności usług. Pracownicy natomiast nie muszą nawet wiedzieć, co to jest routing dynamiczny, żeby korzystać z szybkiej, bezpiecznej i stabilnej sieci.

Routing statyczny i dynamiczny realizują ten sam cel – kierowanie ruchem w sieci. Robią to jednak w zupełnie inny sposób. Pierwszy opiera się na ręcznie definiowanych trasach, drugi na automatycznej wymianie informacji między urządzeniami.

Czym różni się routing dynamiczny od statycznego?

• Sposób konfiguracji – w routingu statycznym administrator wprowadza trasy ręcznie, a w dynamicznym odpowiadają za to protokoły.


• Reakcja na zmiany – trasy statyczne pozostają niezmienne, dynamiczne natomiast aktualizują się automatycznie w razie awarii lub rozbudowy sieci.


• Nakład pracy administratora – statyczny routing wymaga ręcznej ingerencji przy każdej zmianie, podczas gdy dynamiczny działa w sposób zautomatyzowany.


• Wydajność – routing statyczny nie obciąża procesora routera dodatkowymi obliczeniami, podczas gdy dynamiczny wymaga przetwarzania komunikatów i obliczania tras.


• Bezpieczeństwo – korzystanie z routingu dynamicznego wymaga mechanizmów uwierzytelniania, gdyż jest bardziej podatne na błędne lub złośliwe aktualizacje tras.


• Zastosowania – routing statyczny sprawdza się w prostych i stabilnych środowiskach, a dynamiczny - w dużych i często zmieniających się sieciach.


• Skalowalność – routing statyczny jest trudny w utrzymaniu przy dużej liczbie tras, natomiast dynamiczny dobrze radzi sobie z rozbudowaną siecią..

Wybór konkretnego podejścia powinien uwzględniać wielkość i charakter sieci. W praktyce często łączy się oba mechanizmy, aby uzyskać kontrolę nad krytycznymi trasami i elastyczność w pozostałej części infrastruktury.

Routing dynamiczny nie mógłby działać bez protokołów, które pozwalają routerom wymieniać się informacjami o trasach i topologii sieci. Wyróżniamy głównie:

• Protokoły wektora odległości – routery wymieniają informacje o odległości od różnych sieci liczonej w liczbie przeskoków i wybierają trasę z najmniejszą wartością tego parametru.


• Protokoły stanu łącza – routery wymieniają szczegółowe informacje o stanie swoich połączeń, tworząc pełną mapę sieci i obliczając najkrótsze trasy za pomocą formuł matematycznych, głównie algorytmu Dijkstry.


• Protokoły hybrydowe – łączą cechy obu powyższych metod.

Najczęściej stosowane protokoły routingu dynamicznego:

• Routing Information Protocol (RIP) – prosty protokół wektora odległości. Łatwy w konfiguracji, ale z ograniczoną skalowalnością.


• Open Shortest Path First (OSPF) – protokół stanu łącza. Szybko reaguje na zmiany i dobrze radzi sobie w dużych sieciach.


• Enhanced Interior Gateway Routing Protocol (EIGRP) – protokół hybrydowy łączący cechy protokołów wektora odległości i stanu łącza. Oferuje dużą szybkość konwergencji, czyli dostosowania się do zmian topologii.


• Intermediate System to Intermediate System (IS-IS) – protokół często używany w sieciach szkieletowych dużych dostawców usług.


• Border Gateway Protocol (BGP) – protokół wektora ścieżki wykorzystywany do wymiany tras między systemami autonomicznymi w internecie.

Dobór właściwego protokołu pozwala zrównoważyć wydajność, stabilność i szybkość reakcji sieci na zmiany. W dużych środowiskach często stosuje się ich kombinacje.

Nasze rozwiązania sieciowe sprawiają, że budowa firmowej infrastruktury staje się prosta, bardziej elastyczna i bezpieczna.

Przykładem takiej usługi jest Netia BDI – symetryczny dostęp do internetu o gwarantowanej przepustowości i wysokiej niezawodności, stworzony z myślą o potrzebach firm o zaawansowanej infrastrukturze.

Netia BDI doskonale współpracuje z protokołami routingu dynamicznego, umożliwiając szybką adaptację do zmian w sieci, redundancję i odporność na awarie. To rozwiązanie, które zapewnia pełną kontrolę nad ruchem danych i umożliwia stabilne działanie ważnych aplikacji biznesowych – także w środowiskach rozproszonych i hybrydowych.

W naszej ofercie nie brakuje również innych rozwiązań sieciowych, takich jak Netia SD-WAN+.